فرشته پری به شاعر داد و شاعر ، شعری به فرشته.

شاعر پر فرشته را لای دفتر شعرش گذاشت و شعرهایش بوی آسمان گرفت

 
و فرشته شعر شاعر را زمزمه کرد و دهانش مزه عشق گرفت.

خدا گفت : دیگر تمام شد. 

دیگر زندگی برای هر دوتان دشوار می شود. 

زیرا شاعری که بوی آسمان را بشنود، زمین برایش کوچک است 

و فرشته ای که مزه عشق را بچشد، آسمان برایش تنگ.